ik ben er voor je

ik ben er voor je

Na net een paar dagen weer heerlijk vroeg opgestaan te zijn, lig ik vanochtend, gevloerd en trillend van pijn, nog op bed. Ik heb mezelf een bodyscan cadeau gedaan, (een liggende, geleide ontspannings meditatie) , met cello klanken. Dat doe ik nu in de winter, mijn leraar, mijn lichaam om zoveel zorg vraagt, bijna dagelijks. 

Maar normaal (nou ja, wat is normaal überhaupt?), sta ik daarna op en ga boven, in mijn heerlijk meditatie zendo zitten om te mediteren.

Natuurlijk is het niet erg om dat af en toe niet te doen, maar door de klachten van mijn lief, mijn lijf, is het op moment vaker niet, dan wel. En dat voelt verdrietig, confronterend. En een steeds overnieuw, ook nog na ruim 40 jaar ziek zijn, verhouding vinden en in gesprek gaan, luisteren naar wat mijn omhulsel nodig heeft, of heeft te vertellen.

Vanochtend, luisterde ik dan eindelijk weer eens wat beter, eigenlijk had ik al een tijd weer willen gaan zitten om met behulp van imaginatie mijn gevoel te laten vertellen. Maar dat vraagt ook moed, zachtheid en tijd. Hoewel de beelden voor mij meestal heel snel ontstaan, wanneer ik eenmaal met mijn tekendagboek en kleuren ga zitten luisteren. 

Na de bodyscan had ik chanting van Avalokiteshvara (de geest van compassie) opgezet. Dat is voor mij balsem voor de ziel en helpt altijd om thuis te komen in hier, lijf, ziel en gevoel.

 Ik sluit mijn ogen en luister met al mijn wezen naar de klanken, die troost, liefde, geborgenheid, ruimte en compassie schenken en een glimlach vol ontspanning in mij toveren. Muziek, net als beelden, zijn een directe lijn naar ons diepste wezen, die ons denken heel nuftig weten te omzeilen. 

Daar, gebaad in de weldadige muziek, is de pijn even erg, maar kan ik er meer ruimte aan geven, erin ontspannen en het met mededogen ervaren. Ik hoor het zeggen, dat het liefde, heel veel liefde en begrip nodig heeft, geduld en zachtheid. Alles even iets langzamer, bedachtzaam en mildheid te doen. Ik voel een frons op mijn voorhoofd wegtrekken, mijn schouders ontspannen iets meer, wanneer ik een zucht slaak en mezelf toesta zacht te zijn.

Het vraagt me heel goed te luisteren vandaag, even niet met plannen, afspraken en verplichtingen bezig te zijn. Even niet moeten, maar zijn, gewaarworden.

Ik open mijn groot tekendagboek en de 120 kleurpotloden liggen naast me om mijn innerlijke beelden in al hun pracht te laten verschijnen. Eerst voelen, met een hand op mijn hart maak ik goed contact met mezelf, mijn lichaam, en voel meteen verdriet opkomen. En momentje word ik afgeleid door Puck , een van mijn honden, die bijzonder empathisch is en meteen voelt wanneer ik verdrietig ben. Ik geef haar en aai en vertel haar dat het oké is om af en toe verdriet te voelen en nadat ze mij een paar likjes op mijn arm heeft gegeven, gaat ze met een zucht van opluchting en ik denk begrijpend, weer liggen.

Het werken met innerlijke beelden, imaginatie therapie, is fascinerend. Voordat ik begon te tekenen, had ik nog wat ideeën over wat het zou worden. Echter toen ik eenmaal begon met blauw,( de draaikolk van pijn en verdriet ), op papier te laten stromen, kwam de rest vanzelf. Ik, opgeslokt en gevangen door de draaikolk en toen ontstonden handen, vanuit een groot hart, een engel vol hart vol licht en kracht. “Ik ben er voor je” stroomde, vloeide en woei naar me toe, vanuit haar vleugels, haar ogen, mond en haar hele zijn. Misschien ben ik dit ook zelf, een ander deel van mij, of moeder aarde, of het Heelal. Eigenlijk is dat niet belangrijk, de naam ervan. Het is een woordeloze overdracht, die ik de komende tijd bij me zal dragen en misschien wel als screensaver op mijn telefoon zet.