de aandachtige wortel

feest, feestelijke stilte

vreselijke stilte

alleen en toch omarmt

of bevreesd voor iedere dag

onzekerheid als geschenk van vrijheid

of als vrees voor morgen, voor verval 

keuzes in mijn brein

en in mijn hart

dat hart wat slaat en vaak veel meer weet

dan mijn hersenen die soms kraken van teveel gedenk

rust in mijn huis met vogels voor het raam,

die even komen aanfladderen

onrust in mijn brein van hot naar her, plannen, willen, rennen

ik slaak een zucht 

en even is er   

rust

zo in de wintertijd, na de feestdagen, wanneer de zon voornamelijk verstek laat gaan, en mijn gezondheid ook, dan komt er bij mij vaak deze mengeling van rust en twijfel. Aan de ene kant, dingen wel willen doen, maar aan de andere kant ook lekker thuis zijn, op de bank hangen of kleine projecten in en om huis en ook veel “niksen”. En dat laatste, daar heb ik, hebben wij als maatschappij, nogal moeite mee, hoewel ik veel geluiden om me heen hoor van mensen, die die behoefte ook hebben. Het is ook natuurlijk die behoefte, als een bloem die onder de grond schuilt, de beer, het eekhoorn in hun hol.

Maar het gekke is, en dat ben ik aan het onderzoeken; dat ik aan de ene kant, de rust of het pas op de plaats beoefen de laatste weken, terwijl er in mijn hoofd een onrust/ chaos van het jewelste is.

Nu ik dit zo opschrijf, ontstaat er een glimlach op mijn lippen, over mezelf, een toeschouwer die zegt: “ach vrouw, maak je geen zorgen, het is ok”. Zou het komen omdat ik het opschrijf?

Schrijven, net als tekenen is diepgaand, het vluchtige van de gedachte iets van lichaam gevend.

Het was voor mij een enorm geschenk toen ik ontdekte, dat wij keuze hebben in onze gedachten, en daarmee zelf kunnen beslissen hoe open onze houding is ten aanzien van de wereld.

15 jaar geleden ontdekte ik tijdens een driemaandse weekend retraite, waar wij de opdracht kregen een dagboek van dankbaarheid bij te houden, hoe helend en voedend zo een oefening is. Nu, in het grijs van januari wordt mijn dagboek dus weer iedere dag bezocht met woorden van erkentenis, mijn ogen die de wereld kunnen zien,  vogels in de tuin, prachtig gedachtegoed van een schrijver of de warmte van een gesprek met een vriendin. En hoe meer ik schrijf, hoe langer de lijst van dankbaarheid groeit en er steeds meer in me opkomt waarvoor ik dank ervaar.

Thich Nhat Hanh zei vaak in zijn lezingen, dat onze geest net als een tuin is. De zaden die het meest bewaterd en bemest worden, groeien het hardst. Als wij alsmaar herhalen in ons hoofd, dat iets niet gaat lukken, wij iets niet kunnen, de mensen/ wijzelf/de ander slecht zijn, versterken we dit gevoel. Maar focus je op de mooie dingen, vriendelijkheid van mensen, je goede eigenschappen, je kracht, de dingen waar je van houdt en hetgeen dat goed loopt in je leven; dan laat je dat juist bloeien en kan zich je zelfvertrouwen en het vertrouwen in de wereld positief ontwikkelen.

ik nodig je uit: probeer eens een paar weken, iedere dag jezelf een schouderklopje te geven en stil te staan bij een aantal mooie dingen in je leven en kijk naar het effect.

Maar terug naar het chaos, dat doelloze surfen van katten, kamperen, kunst, knutselen, wanneer ik eigenlijk iets wil doen en “even”  op mijn telefoon ga kijken, en dan helemaal “het doen” vergeet. De tijd verstrijkt ongemerkt en het van hot naar her in mijn hoofd, het vluchten voor de stilte, blijkt een erg sterke gewoonte energie. 

Die onrust laat me dolen, ook als ik eet en het is een hele kunst om er echt te zijn met wat ik kauw. Stil te staan bij de wortel die uit de grond getrokken is, waar ze van zaadje tot oranje pracht groeide, met hulp van zon, regen, worm en boer. Op mijn bord is ze beland en alvorens  bereid dankzij, pan , water, mes , gas en liefde, om vervolgens hopelijk aandachtig gegeten te worden.

Wat een wonder toch, als je er echt bij stil staat. Maar niet te spreken van hoe mooi een wortel is, als je er echt naar kijkt. Alle ribbels, het geveerde blad, de geur(zeker wanneer ze vers uit de grond komt) , de half doorschijnende tekening binnenin! Natuur-kunst.

Hoeveel moeite het kost die onrustige geest dan ‘echt’ te laten zijn bij de wortel! Mij helpt het, om heel letterlijk stil te staan tijdens het kauwen, bij wie er allemaal toe bijdraagt mij te voeden. 

Ik kijk op uit mijn geschrijf en zie een roodborst in de schemering zich uitgebreid voeden aan een van de voederplekken in mijn tuin. Zou zij er helemaal bij aanwezig zijn?

Moge de zon in je hart schijnen tot de lente ons weer met meer zon verblijdt.