de winterdip

de winterdip

Na de feestdagen kreeg ik heel onverwacht een winterdip. Een soort mini-depressie, die bij mij dan ook vaak mede veroorzaakt wordt door lichamelijk ongemak en het moeten cancellen van leuke afspraken zoals retraites, vakanties, concerten en dergelijke.

Wat ik dan aanschouw in mijn binnenwereld, vervult me af en toe met verbazing. Ik kan dan van een opgeruimd, tevreden en best optimistisch persoon, die zichzelf geestelijk-emotioneel goed weet te voeden met gezonde gewoontes; opeens omslaan in een hoopje onzekere ellende.

De routine van meditatie wordt plots tot een opgave, iets wat ik normaal dagelijks met veel plezier doe. En dat aan zich is niet erg, omdat ik sowieso af en toe afwissel met een liggende geleide bodyscan of iets in die trant, wanneer mijn lijf erom vraagt. Wat ik veel frappanter vind, is dat mijn gedachten opeens een veel zwaardere connotatie hebben en dat ik mijn focus niet zo goed kan verleggen op de opbouwende dingen van het leven, als anders. Dan kan het in de natuur "echt" zijn met de boom, de lucht, vogel of wat ik ook zie, of me aan een aantal van de miljoenen dingen te herinneren waarvoor ik dankbaar ben in mijn leven, genoeg zijn om weer constructief en opbouwend te denken. Maar dat werkt nu amper.

Ik zag voorbij komen in een post “happiness is a mindset” en meestal zou ik daarmee instemmen, maar soms is die mindset hardnekkig negatief en is er een sterke, vage, modderige onderstroom, een giftige slib van onaangename gevoelens, die zich niet zomaar laat wegspoelen door zonnige , helder stromende gedachten.

Dan rest niets, dan ermee “te zijn”, ernaar te luisteren en te voelen, wat die angst, ongemak en onzekerheid te vertellen heeft. 

Maar dat wisselt af met veel, voor mij ongewoon boos denken over mensen die op wat voor manier niet genoeg aandacht aan me besteden, een verscholen behoefte aan zorg, geborgenheid en iets kinderlijks, van iemand die me komt “redden”. Dan weer verplaatst zich de Angst naar het overdenken anders te wonen, aanleunwoning of iets in die trant, alsof ik niet al vaak genoeg verhuisd ben?! Je hoort het al, mijn monkey mind springt rusteloos, paniekerig van een tak naar de volgende, in de hoop op redding.

Die existentiële Angst, een soort bodemloosheid, wat Pema Chódroń soms ook benoemt in haar lezingen, ervaar ik gedeeltelijk als geboorte weeën, waar ik doorheen moet, om een laag dieper, verder, de volgende poort door te gaan, naar……..? Daarom alleen niet minder pijnlijk. 

Die bodemloosheid, wanneer ik me even niet zo gedragen voel door het universum/ het licht en alleen weet dat het er is, maar wanneer de toxische slib met zijn stank net iets overheersender is en fluistert van het ouder worden zonder familie en partner, twijfel aan de zin van mijn bestaan, zo zonder kinderen en een vaste baan. Waarbij ik merk hoe sterk mijn Duitse opvoeding, eigenwaarde te relateren aan werk, nog in mij leeft. Een twijfel die gekleurd is met een onbehagen over het geheel, niet alleen mijn leven, maar de staat van onze wereld en de nadruk die in de media gelegd wordt op alle misstanden, terwijl mensen tegelijkertijd weigeren meer in harmonie te leven met hun omgeving en vanuit een opbouwende blik met zichzelf en elkaar aan de slag te gaan. Nee, we gaan liever ieder voor zich, bang nog meer hamsteren en produceren, omdat stilstaan en je eigen puin onder ogen zien, je eigen pijn voelen en helen nu eenmaal veel meer moed vraagt.

Daarom ben ik zo verdomd dankbaar dat ik, door jong met de dood oog in oog te hebben gestaan, besef kreeg, dat de tijd om te leven, leren, liefhebben diep te kijken en met elkaar over wezenlijke dingen uit te wisselen NU is. Morgen? Dat is er misschien niet of er komt in ieder geval iets anders voor in plaats, een nieuw moment, dan het gevoel dat nu gevoeld, uitgesproken of geleefd wil worden.

We zijn vrij, ieder moment overnieuw te leven, te beginnen, maar dat is ook eng en angst in de ogen kijken is niet makkelijk, want wat zie je daar? Een bang wezen. Misschien jezelf, toen je klein en kwetsbaar was. Dat is ieder geval wat ik vaak tegenkom in deze tijden van twijfel. En dat meisje, wanneer ik er voor haar durf te zijn, naar haar durf te luisteren, dan vertelt zij hele belangrijke dingen. Vaak zijn dat stukken van mij, die gehoord en geheeld willen worden, en ik vaak in de drukte van het bestaan onder moffel. Het vraagt stilte, even zitten voor het gevoel en het meisje laten vertellen.

Verbazend komt er eerst een draak van woede, woede over ziek zijn, waar dan later de kleine Michele, die op de schoot gekropen is van mijn huidige ik naar kijkt. Tevreden kijken we samen naar die krachtige woede, blij bij elkaar te zijn en dat is genoeg. Zo dat is eruit. Wie weet was dat wat lag in de slib van die bodemloosheid.

Wat morgen brengt, dat zien we dan wel weer.