wens voor 2025

Gepubliceerd op 28 december 2024 om 16:13

wens voor 2025

Soms kan ik met de kerstdagen een zekere melancholie voelen en voel me verdrietig door het gebrek aan familie in mijn leven. Het is een tijd waarin dit, hier in de christelijke landen, sterk wordt benadrukt, de gezelligheid met familie. Maar juist door het gebrek aan eigen familie ben ik mij misschien meer gaan beseffen dat wij allen, de gehele mensheid, een familie vormen.

Sinds een paar jaar, ben ik de kerstperiode en oud en nieuw anders gaan ervaren. Een mengeling van liefdevolle verbondenheid met alle wezens, of ik nu alleen vier of geniet van het samenzijn met vrienden. Er is een sfeer van zekere verstilling, een soort vertroetelende luiheid die als een deken de beer omhult, die nog even wat lekkers eet, eer hij zich tevreden oprolt in zijn warme winter nest. Een tijd van rust en inkeer, wat een natuurlijke beweging is voor deze tijd van het jaar. Ik hoef niet zo nodig de wereld in en was dan ook heel tevreden om eerste en tweede kerstdag alleen te zijn. Nou had ik op kerstavond een bijzonder lange, fijne avond met vrienden gehad. Een reminder, wat een verrijking voor de ziel, het warme gezelschap van andere mensen kan zijn, ook al waren het relatief “nieuwe”vrienden.  

Dit licht, deze warmte en die verbondenheid, die wij met elkaar scheppen in deze dagen, wat let ons met deze intentie in het nieuwe jaar door te gaan?

We kunnen ons oefenen om de aanwezigheid van andere mensen voortdurend als een geschenk te zien en wanneer we onaangenaam geraakt worden, ons eraan te herinneren, dat ze alleen iets aanraken(irritatie, woede, verdriet, wanhoop), wat al in ons leeft? Niet vanzelfsprekend, vooringenomen, en bevooroordeeld, de ander te bejegenen, maar met een frisse blik, alsof ieder moment, iedere ontmoeting kostbaar is, de enige en de laatste kan zijn. Met een open houding waarin ieder wonder mogelijk is, en misschien een diepe verbinding, aha moment denkbaar. Waar iedereen een potentiaal ontwaakt, verlicht wezen is. 

Ok, ik geef toe dat dit idealistisch is; maar het is wel degelijk mogelijk om met deze intentie anderen tegemoet te treden. En waarom niet geloven in het goede, ons vermogen tot groei, tot liefde en schoonheid. Hoe meer ik dit in mij en in jou benadruk, hoe sterker wij het gaan voelen, ervaren, beleven en onze werkelijkheid ernaar maken. Geloof in je eigen kracht, je bloei en voedt die met liefdevolle blikken en woorden in de spiegel, naar elkaar op straat. Je kan dit sterker maken, door iedere dag een paar dingen op te noemen voor jezelf, waar je dankbaar voor bent. En dat begint al bij ogen die kunnen zien, een bed om in te slapen, en benen om mee te lopen, om het simpele voor de hand liggende te noemen.

Zeg het voort en wees lief met elkaar, zomaar, omdat het goed doet, mooi is, je hart laat bloeien en de ander laat glimlachen. Het is niet zo ingewikkeld, het leven is al vol wonderen, je hoeft alleen je hart en je ogen ervoor te openen en je aandacht te verleggen van het piekeren naar de overvloed. Lucht, water, ons kloppende hart, zonlicht, een sappig stuk fruit. Alles manifestaties van liefde en steun voor jouw aanwezigheid. 

We kunnen elkaar in vertrouwen de hand reiken, wetend dat ieder van ons behoefte heeft aan liefde, angsten voelt, steun zoekt, al zei het op nog zo'n ongelukkige manier en dat we onder de kleur van onze huid alleen dezelfde kleur bloed hebben.  

We hebben het potentieel verder te kijken, dan onze beperkende denkwijze, ons ik afbaken, verder dan “mijn”, religie, overtuiging, links, rechts, goed, slecht, materiële waanzin, politieke overtuiging en wandaad. Daaronder, daarachter is een naakte, kwetsbare, aanwezigheid in ieder van ons, die geen ik kent en die een schakel is, samen met bomen, bergen, koeien, wolken, roodborst, venus, zeen, bloem, dauwdruppel, worm, kip, kakkerlak, leeuw, woestijn; nooit stervend, alleen veranderend van gedaante.

Wij kunnen dit besef van ultieme eenheid in ons dragen en met elkaar delen, waardoor we onze zorgen, gevoelens van afgesneden zijn, alles alleen te moeten doen, angsten, woede, kunnen zien voor wat ze zijn. Tijdelijke fenomenen van een ego, dat we weliswaar nodig hebben om in dit leven te functioneren, maar dat we niet echt zijn. 

Dat wat we zijn, zoveel meer is, oneindig veel meer, voorbij alle ik, afscheiding, alleen worstelen, noodzaak voor rijk , arm, oorlog, wreedheid, onbegrip.

Een lichtheid, die kan lachen om de ernst, van een ego dat opvliegend vasthoudt aan haar gelijk en dat de ander ziet als de tegenstander. “Ik” niet meer, minder of gelijk ben aan jou en dat dit ook niet zo hoeft te zijn. Tenslotte is ook iedere roos net anders en heeft niet de behoefte zich te vergelijken. Ik hoop dat je je mag voelen als de roos, fris en uniek en vrij om te ontvangen en door te geven, zoals we dat in de periode van kerst met elkaar doen. En voor het nieuwe jaar, kunnen we gevoelens van pijn liefdevol omarmen als een moeder, zien dat ook in de ogenschijnlijke boze buurman dit licht schuilgaat en dat ook in mij deze boosheid huist. Donker en licht, een dans van de kosmos die we in volheid kunnen dansen, en leven alsof iedere dag je eerste en je laatste is. 

In liefde met hoe je bent en hoe de ander is. 

Ik geef me over aan het universum, vol vertrouwen in het nieuwe jaar en wens dat ieder van ons het licht in zichzelf van de kosmos (God, Allah, Boeddha, etcetera) kan voelen.

Een wonder van het Al, een deel van alles, een unieke manifestatie. 

Let it shine _()_



Reactie plaatsen

Reacties

Gert-Jan
25 dagen geleden

Mooi en krachtig, dank voor het delen 💚