Liefde laten stromen

 Liefde laten stromen

Ik heb een interessant weekend achter de rug. Een masterclass in imaginatie therapie, waarbij wij deelnemers uitgenodigd werden om de theorie meteen om te zetten en proefondervindelijk uit te proberen in tweetallen; de een begeleider, de ander als cliënt.

Heel boeiend en ik had me bij de eerste demonstratie, die de docent gaf, meteen als proefkonijn aangeboden, waardoor ik weer een aantal waardevolle innerlijke beelden rijker werd.

Mijn thema, niet nieuw voor mij, was eigenwaarde, deze keer in de vorm van geloof in mijn eigen kunnen als begeleider. Want bij het voorstelrondje was mijn af en toe min of meer hardnekkige zelfkritiek weer op komen proppen, geniepig knagend aan mijn kracht. 

De andere deelnemers waren alle psychologen, artsen en andere “degelijke “therapeuten, en daardoor zette ik ze, geïntimideerd, meteen op een voetstuk, als beter, wijzer en meer competent dan ik.

Wanneer ik deze zelfkritiek ongeremd haar gang laat gaan; ze komt namelijk vaker haar opwachting maken, tijdens retraites, in werksfeer met andere kunstenaars en andere groepsverband; dan is ze in staat mijn opgewekte zelfvertrouwen met haar geknaag te veranderen in een hoopje niets vol twijfel en zieligheid, dat liefst onzichtbaar zou willen zijn. 

Dit is een deel van mij dat stamt uit een ver verleden, wat ik met veel liefde en troost zijn plek heb weten te geven en wat zich over het algemeen, getroost ergens in mijn innerlijk rijk genesteld weet, geliefd, veilig en warm. 

Dus pakte ik maar mijn angst-koe liefdevol maar beslist bij haar horens en als “voorbeeld” ging ik onder leiding van de docent op ontdekking. Eerst werd ik uitgenodigd contact te maken met mezelf , nu en te voelen, vooral mijn lijf, mijn aanwezigheid in de ruimte, waarna hij mij vroeg met mijn ogen dicht in mijn binnenste uit te kijken naar een deur met de woorden “eigenwaarde”.

Voor mijn inwendig oog openbaarde zich vrij snel een groen graspad in een woud, dat leidde naar een stevige, oude boom, met “de deur”, die haar waardevol rijk van licht al door liet schijnen door de kieren. De “deur” was niet zozeer een deur, maar deel van de boom die een opening prijs gaf. En terwijl ik daar stond te genieten van de mooie omgeving waarin ik me bevond, waren liefelijke vogels te horen en de gouden zon, laag aan de hemel, gluurde zachtjes door de bomen.

Voor de therapeut me naar de deur kon leiden, stond ik er eigenlijk al voor en rook een vertrouwde geur van warme, mossige, aardse boom, en bevoelde de warme groeven van de boomschors zachtjes met mijn vingers. Mijn ziel was rustig, wist meteen dat ze was aangekomen en de deur ging vanzelf open, of eigenlijk loste ze op om plaats te maken voor een diepe, wijdse, maar ook geborgenheid verhalende ruimte, van een soort goud-oranje licht. Dit licht was niet fel, niet warm, maar eerder het licht van immense, diepe liefde.

Of ik binnen wilde gaan, hoorde ik de therapeut vragen en eigenlijk was ik het al, binnen, en voelde me welkom, zo thuis en vertrouwd, ontroerd. Een diep welkom, alsof ook overleden bevriende zielen aanwezig waren, zonder dat ik ze expliciet voelde, zoals dat soms wel het geval is. Wie wel opkwam, waren mijn kleine ik, van een jaar of vier en ikzelf als pubermeisje. De ene kwam tegen me aan knuffelen en mijn teenager-ik ging meedansen met mij. Ik was namelijk inmiddels begonnen te dansen, daar in het lichtrijk van de boom een vreugdevolle, vredige dans, zachtjes wiegend, sierlijk en vrij.

Na een poos nodigde de therapeut me uit het proces af te ronden en vroeg wat ik mee wilde nemen uit deze ervaring. Mijn heldere diepe onaantastbare eigenwaarde, rustig stralend, die heb ik als waardevol geschenk in me opgenomen en meegedragen, naar de “gewone” wereld.

De volgende dag, tijdens een andere oefening, werd iedereen gevraagd om een schets te maken van hun hulpfiguur. Het ging wederom om een figuur uit onze binnenwereld, deze keer werden we gevraagd ons iets voor te stellen, wat ons behulpzaam kon zijn bij een moeilijk vraagstuk uit ons leven.

Uit de diepte van het licht in de boom rees voor mij een indiaan op, met veren hoofdtooi, stil, sterk, met wortels als voeten, onkwetsbaar in zijn krachtige, bestendige wijsheid. 

Weer werden we in tweetallen ingedeeld om deze schets onder begeleiding van onze partner verder te onderzoeken. Mijn indiaan bleek een stem te hebben en diepe woordeloze zang, die mijn borstkas open liet gaan en mijn rug, rechter en sterker maakte. 

De wijsheid, uit de bron van de dag daarvoor, kreeg nu een stem en langzaam versmolt, onder begeleiding van mijn teampartner, de indiaan met mij, mijn gewisheid in mijn vermogen versterkend.

En de keren dat ik tijdens het weekend anderen mocht begeleiden in hun imaginaire ontdekkingstocht, vervulde me met wonder en ontroering. Zo mooi te zien dat geduld, liefde en inlevingsvermogen mensen vaak al verbazend ver kunnen helpen hun poorten van intrinsieke wijsheid te ontsluiten. Het enige wat hierbij nodig is, is liefde te durven laten stromen, een soort onvoorwaardelijke overgave aan het universum, de universele wijsheid.