De angst om een gevoel echt toe te laten, waardoor we het groter en groter maken in de geest, is net als met alles waar je tegenop ziet, vaak erger in onze voorstelling, dan in de realiteit. Het is wat ons belet te gaan voelen, huilen. Hoe erg het ook lijkt, je kan het aan, dat merkte ik toen voor het eerst., lang geleden in trauma therapie. Ik ontdekte dat ik er vrij van werd, door de tranen en kwaadheid, waar ik zo bang voor was geweest, toe te laten; en er weer ruimte kwam voor andere gevoelens, zoals vreugde, speelsheid, plezier, hoop en vertrouwen. Maar ik moest wel al mijn moed bij elkaar rapen en er doorheen gaan. Er zijn geen kortere/makkelijkere wegen en het is heel anders erdoorheen te waden, dan met je verstand te weten hoe je je voelt.
Wat mij altijd helpt, is het besef dat het vergankelijk is, de pijn, het intense gevoel van verdriet, wanhoop of woede, waarin ik denk te verdrinken.
Niets in de wereld, in welk leven dan ook, dus ook ons gevoel, is permanent. Dat willen wij mensen wel graag en proberen uit alle macht. Ons leven zo in richten dat alles zekerheid en vastigheid heeft, vooral van de mooie, dierbare dingen kunnen we maar moeilijk accepteren dat ze vergankelijk zijn. Toch is het een futiele hoop of wens, die zekerheid. Alles is veranderlijk. Maar het mooie is dat dit ook geldt voor de nare dingen, zoals pijn, verdriet, woede, angst om een paar te noemen. Door je aan de veranderlijkheid over te geven, wordt het leven een soort kosmische dans, een soort avontuur vol onverwachtheden. De pijn, fysiek ongemak, ziekte, hartzeer en tegenspoed, allemaal momentopnamen die betrekkelijker zijn dan voorheen, niet dat ze daardoor niet moeilijk zijn.
Echter op moment dat ik weet dat ik niet een golfje alleen ben die op en neer gaat, maar dat ik ook de zee ben, is wanneer ik kan vertrouwen en loslaten. Dat het op en neer tijdelijk is, met het grote, dragende water alom aanwezig en mijn adem gevoed wordt door de bomen en ik weer terug geef aan hen, net als mijn liefde stroomt en gevoed wordt door degenen die mij beminnen en die ik liefheb. Hetzelfde is het met mijn geest, die door de boeken en alle andere vormen van leraren in een constante stroom van verbinding staat met anderen. In dit licht bekeken worden mijn gedachtes en gevoelens betrekkelijk en niet echt van mij, omdat ik dan langzaam besef, dat er niet echt een ik is.
Mijn lichaam is niet echt van mij, het is voortgekomen uit mijn voorouders, al het voedsel dat ik tot mij neem en in constante verandering en iedere cel in mijn lichaam is in een paar jaar tijd vernieuwd. Opzienbarend! Zo ook met mijn emoties. Kijk maar zelf. Je hoort iets, wat een gedachtengang veroorzaakt en dat op zijn beurt weer laat een gevoel ontstaan. We denken niet: “he, zal ik me nu even verdrietig voelen omdat……” . Of je ziet iets in je omgeving, en pats boem, je bent ontroerd, boos, geschrokken. Wonderbaarlijk!
En onze gedachte, is die wel van ons? Dacht het niet. Ook die zijn afhankelijk van wat we waarnemen, of onze geest mee voeden. Wat we lezen,kijken en horen, en waarin, al beseft niet iedereen zich dat, je een keuze hebt. Bijzonder!
Wel hebben we invloed op wat we denken en kunnen, mits we onze gedachtes en gevoelens gewaarworden, ons ertoe verhouden en bijvoorbeeld een negatieve gedachtestroom een halt toe roepen.
En dat is waarom ik meditatie zo ben gaan waarderen. Omdat ik hierdoor ietsje meer bewustzijn heb gekregen over wat zich allemaal afspeelt, daar van binnen. En met de jaren ben ik de negatieve ideeën, die ik geleerd had, langzaam gaan vervangen door positieve. Door keer op keer liefdevolle aandacht te hebben voor mezelf, de ander, de afwas, mijn lichaam, mijn bewegingen, de natuur, mijn medemens, mijn gevoelens, de vogels in mijn tuin, kortom mijn leven. Door die gaandeweg verschuivende focus naar het constructieve, voedende de levens, kwam er in plaats van aandacht en focus voor mijn trauma's, ellende en de misère in de wereld, een dankbaarheid voor al het moois om mij heen en in mijzelf en begon ik met nieuwe ogen te kijken naar de gehele wereld. Ogen van verwondering, hoop en dank.
Gedragen door deze wijsheid , kan ik mijn blik richten op de vele mooie, inspirerende en ontroerende dingen in de wereld. Kan ik loslaten, mijn boosheid, fouten en verdriet met humor en compassie bekijken, zien als de worsteling van een lerend kind, dat denkt alleen te zijn, terwijl moeder/het universum liefdevol toekijkt en altijd aanwezig is.
Reactie plaatsen
Reacties