stilte na de storm

stilte na de storm

Ken je dat? Je neemt je voor heel aandachtig in stilte te gaan wandelen, mediteren of gewoon rustig ergens zitten en je hoofd leeg maken. En dan lukt het voor geen meter. Niks stilte, niks lekker lopen. Want daar is pijn, en die pijn roept weer gedachtes op die op hun beurt weer voor gevoelens zorgen. En dat terwijl ik in een prachtig inspirerende omgeving loop, met een wolkenlucht die van schoonheid jubelt. Regen zwangere wolken, op punt van baren, gemengd met stukjes luchtige schaapjes, af en toe samengepakt in gezellige kuddes. En her en der is de stralend blauwe lucht aan het pronken met beloftes van zonneschijn. Maar voorlopig blijft de gure herfstwind mijn haren voor mijn gezicht blazen, terwijl mijn honden stoïcijns, ja zelfs blij huppelend door de uiterwaarden banjeren.

Heerlijk hun onbevangenheid. Dat is nou een van de vele redenen waarom ik zo dankbaar ben dat zij met mij wonen en hun onvoorwaardelijkheid iedere dag aan mij schenken. Onvoorwaardelijk in het nu, iedere uiting eerlijk en direct, zonder filter van oordeel of schaamte. Even laat ik me uit mijn gedachten-storm door Puck (een van de honden) naar een strandje lokken, waar mijn denken verstilt om samen te vallen met het spel van het Ijsselwater dat aan mijn voeten speels heen en weer deint, om gespikkelde zandkorreltjes te laten dansen. Met het punt van mijn wandelstok trek ik vormeloze vormen in het natte zand en even is de kleine Michele bij me en het speelse, vrije en losse neemt de regie.

Even lekker banjeren, net als Puck en Billy en met hun “pak me dan”spelen.

Ik zit nog steeds met die angst waar ik laatst over schreef. Is de kanker wel of niet terug, waarom geneest het niet als andere keren? Ieder pijntje wordt meteen onder het vergrootglas gelegd en als ik niet oplet, wordt ik opgeslokt door die angst. Dat vraagt om zelfzorg, om extra lief te zijn voor mezelf. Eergisteren besloot ik met mijn tekendagboek op innerlijk onderzoek te gaan en goed te luisteren wat de angst allemaal te vertellen had.

Het werden drie tekeningen, de eerste was vooral een grote schreeuw, van afgrijzen, hulp, en gewoon AAAAAH! De tweede was woede over de oorzaak van al die fysieke ellende waaruit dan weer een bloem groeide. Nadat ik de woede goed rood en zwart had getekend en er vervolgens flink bevrijdend overheen had gekrast, ontstond een bloem , die was ontsproten uit de mest van ellende. Toen voelde ik al duidelijk meer innerlijke ruimte en niet meer die beklemmende, isolerende en neerdrukkende angst. 

De derde tekening, die ik hier ook met jullie deel, was een oefening voor mezelf, in me veilig voelen en geliefd en tedere genezing sturen naar mezelf (en de wereld). Eerst tekende ik een wolk, een wolk van zachte, eeuwige genade, genezing en geborgenheid, oneindig, zacht maar tegelijk ook doorlatend. Daarna legde ik mezelf erin, armen en benen open, vrij , ontspannen en vol vertrouwen. En toen kwam de heling, dat waren eerst streepjes, maar het werden al gauw hartjes, duizenden, miljoenen, triljoenen hartjes van liefde en heling, voor mezelf , maar gaandeweg voor iedereen, heel de wereld en misschien het Al, liefde begrenzt niet, wijds en vrijgevig.

Die tekening doet me zo goed en ik denk er gedurende de dag vaak aan, zeker wanneer ik merk dat ik in de verkramping raak, in de angst blijf hangen of ga stressen.

En vanochtend ben ik toch nog lekker uitgewaaid en heb mezelf gewoon gegund een wat minder lange wandeling te maken, want nog het lopen , nog het zitten was lichamelijk prettig. Dan is lief zijn en de storm juist niet trotseren maar me naar huis laten blazen door de wind, beter voor mijn ziel.

Die ziel die vervolgens in de zon met een lekker warme kop Latte achter ramen zit te dromen, naar de inmiddels strak blauwe lucht die kale takken van de acaciaboom nog zwarter laat afsteken tegen de hemel. Ook thuis is de stilte, de ontroering te vinden.

De ontroering voor al het moois in de wereld, het mooie dat ik telkens zie, (kan zien) wanneer ik mijn hart laat breken, zacht en kwetsbaar durf te worden. Zoals op weg naar IJssel, daar woont een wonderlijke, prachtige boom met gedraaide takken. Nou heb ik erg weinig verstand van bomen en kan ik net een eik van een berk onderscheiden. Ik hoef ook niet te weten wat voor een soort boom het is. We zijn al vrienden, die boom en ik, zonder elkaars naam te kennen. Deze draaiboom, noem ik hem maar, lijkt wel stiekem 's nachts te dansen en dan worden zijn takken misschien iedere ochtend door de schemering bevroren in de draai die ze net hadden gemaakt die nacht?! Hoe dan ook hebben al zijn/haar takken een gedraaide vorm, dit jaar aan de bovenkant met een zacht mos jasje om. Vanochtend gaf mijn draaiboom me ook even het cadeau van ontroering, even uit mijn gedachtespinsels, in het nu getrokken door die unieke schoonheid, waarna de hele natuur me even vervulde met die vertedering.