angst omarmen

angst omarmen

Ik doe op moment een reeks oefeningen van een cursus, die ik vijf jaar geleden had gedaan. Het is een cursus in zelfliefde en heling, waarbij men gevraagd wordt om iedere dag positieve affirmaties tegen zichzelf in de spiegel te zeggen. Dat bleek erg moeilijk in het begin. Er kwam allerlei ongemak en weerstand naar boven en voordat ik mezelf echt liefdevol in de ogen kon kijken, was ik al een hele scala aan emoties gepasseerd, van schaamte, angst, onzekerheid, ongemak, en weg willen lopen. En eer ik kon komen bij een echt liefdevolle, accepterende blik voor mezelf, had ik al behoorlijk wat ontdekt.

Nu, vijf jaar later, zijn de oefeningen een stuk makkelijker, hoewel ze niet minder impact hebben. En het is fijn te merken hoe mij de versterkende zinnen door de dag heen begeleiden en mijn soms ineengedoken schouders open layen gaan. Met borst vooruit vol liefdevolle kracht het leven tegemoet.

Maar op het moment van twijfel door een onaangename ontmoeting bijvoorbeeld, zie ik de onzekere Michele weer sterk aanwezig in mijn ogen en kost het me veel meer moeite om tot het gevoel van liefde te kunnen komen en heb ik een zekere bereidwilligheid los te laten en zacht te worden, nodig.

Dat zacht worden en fijngevoelig waar te nemen, wat daar binnen leeft, daar onder die stoere, grote, zelfstandige volwassen vrouw; daar leeft ook een hele tere kant, kwetsbaar en soms bang, zo bang voor de “harde” wereld. Vol eisen en oordeel ( of is dat niet eerder oordeel van binnen)?.

Zodra ik met dit tere deel van mezelf in contact ben, ontstaat er bij mijn “volwassen ik” een zorgzaam, moederlijk gevoel en ik omarm die tere Michele teder.

Maar eerst nog luister, bespeur en vraag ik dit deel wat het nodig heeft. Want een omhelzing kan misschien te overweldigend zijn. Misschien is het eerst nodig er alleen te zijn, aanwezig, te luisteren en te zien wat de boodschap is van het fragiele en wat het van mij nodig heeft.

Liefde, liefde is meestal het antwoord. Liefde en erkenning, te worden gezien. Dat alleen al geeft ruimte voor ontspanning. Daar kan een traan rollen en de angst mag eerst fluisterend verhalen over niet goed genoeg zijn of over het hoofd gezien worden, zo bang alles alleen te moeten.  Oh lieve, lieve angst , kom hier, ik ben er voor jou. Een tederheid, diep en donzig zachte wolk strijkt over mijn gekwetste hart en omhult het met een onnoemelijk licht van liefde.

Een alles dragende liefde, die ook de ergste pijn kan omarmen en die mij keer op keer tot een diepe ontroering brengt en herinnert aan verbondenheid.

Gisterennacht nog, besloop een ijzige gitzwarte angst mij voor terugkerende kanker, aangewakkerd door fysieke symptomen. Daar lag ik dan niet in staat tot de ontspannende slaap te komen, die ik na mijn wandelmeditatie van 4 km toch wel verdiend had. Nee, niks ervan zei de angst, die mij stevig in haar ijzeren greep hield en mijn grondvesten deed schudden. Een angst, zo diep had ik hem in tijden niet gevoeld. 

Mijn eerste reactie was eigenlijk woede. Fuck !!! Niet alweer ziek, nee, nee en nog eens verdomme, nee. Mag ik dan niet eens een keer wat jaren rustig mijn leven leiden en mijn plannen verwezenlijken? Ik maakte grimassen en schudde mijn armen wild om de woede en daarmee ook het ziek zijn van me af te schudden/smijten. Bevrijdend.

Maar, de angst, die was er nog en wilde gezien en getroost worden. Ik zocht mijn flesje rescue remedie druppels en nam een dosis om vervolgens het flesje in mijn pyjama te stoppen. En het belangrijkste was eigenlijk mijzelf te omarmen. Een liefdevolle omarming, voor alles in mij, met wat er ook gebeurd. Meerdere keren streek ik over mijn wangen en mijn heerlijk zachte donzen dekbed voelde des te zachter en liefdevoller, als een wolk van troost die mij omhulde. Die omarming neem ik ook vandaag innerlijk mee en herinner me er telkens aan dat ik (en iedereen) een vlam van onuitputtelijke liefde in zich bergt, die alles kan omarmen.