de schone stilte

de schone stilte 

wanneer het me lukt om s'ochtends voor de schemering in mijn meditatie zolder te zitten, alleen , lijkt de stilte net iets luider, dieper en schoner. De wereld slaapt nog, langzaam hoor je haar wakker worden. Een vogel kondigt de dag aan , ergens halverwege de meditatie. En ook mijn gedachten lijken nog niet zo wakker, zo actief en hardnekkig. Ze zijn op dit tijdstip nog makkelijker op de achtergrond te schuiven en ik zit dan samen met de stilte. In, uit, ik adem in, ik adem uit, ik zit met de Boeddha, ik zit met anderen die mediteren over de hele wereld, op dit moment. Met mijn leraren overleden en levend . Tijd nog ruimte bestaat in deze ruimtelijke stilte, die schat , die mij zo dierbaar is. Graag neem ik mijn toevlucht tot haar en heb soms moeite weer  het alledaagse in te gaan. De volle wereld . Soms zou ik eeuwig bij je willen blijven , schone stilte, die mij zoveel laat zien. Een wijde verbondenheid, gedragen door de onmetelijke ruimte , geen voor, geen na, geen moeten, streven of presteren. Maar ook wat er allemaal voor gekkigheid in me leeft. Van onzekerheden , over malende gedachten over onbelangrijke gebeurtenissen, en diepe schaduwkanten vol wrok en nijd, die ik als "spiritueel"persoon toch eigenlijk niet zou "moeten"hebben. 

En dan weer : in, uit, ik adem in, ik adem uit , de stilte in. En soms is dat voor mij gewoon een kwestie van loslaten en die schone stilte toelaten. Het "ik "laten varen om er te zijn. Te zijn met wat is. Zonder oordeel, of glunderen. Zonder : kijk mij nou mooi mediteren. Want , ja, die gedachte flitst er ook doorheen. En dan pats heeft de stilte zich weer teruggetrokken, bescheiden aanwezig, geduldig wachtend. Tot ik weer al het geroezemoes van gevoel, gedachten durf los te laten om haar, mijn dierbare vriend te vergezellen. En samen te zijn.