stilte

Het was stil een tijd omdat ik de stilte in was gegaan, letterlijk. Aan de Maas, in het klooster, vond ik, samen met 40 anderen, de kracht van de stilte. Bij Jef Boeckmans, die ons iedere ochtend met inspirerende woorden voer gaf om innerlijk op te kauwen.

Wat een kracht had de stilte deze keer, en ik was aangenaam verrast hoe goed mijn lichaam, mijn tijdelijke tempel me liet zitten en 's middags lange wandelingen langs de oevers van het stromende zilver liet maken.

Niet dat die stilte niet bezaaid was met gedachten, gevoelens en allerlei sensaties. Uiteraard kwamen deze in overvloed aan bod, juist in die stilte zie je wat er allemaal voor geks in je omgaat. Maar ik kon ook ervaren, en die ervaring is altijd sterker, hoe langer ik de stilte inga; hoe tijdelijk en vluchtig, pijn, jeuk, een gevoel, of gedachte is. Allemaal spelingen van het ego, dat van alles wil, en door iets te denken dan weer een gevoel veroorzaakt, of een oordeel of ander wanen, die aan het wezenlijke voorbij gaat. Het wezenlijke, dat in de stilte luider kan spreken, van Licht, Liefde en geen onderscheid, geen grens tussen jou en mij, tussen mij en de bloem, de tafel of de boze buurman.

Maar, oh jee, voor ik het wist, was daar het ego weer aan het sputteren:”ja maar, hij heeft dit gezegd.”of “ik wil zo graag dat dit en dat nog gebeurt”enzovoort. Soms slaagde ik erin om al die sputteringen op afstand te houden, als het ware in de stilte te verblijven en waar te nemen dat zich een gedachte wilde aandienen, maar die bleef lekker aan de periferie van mijn waarneming, terwijl, een iets langere poos in de weldadige ruimte van Zijn kon verblijven. Die dan soms teniet werd gedaan, door er langer in te 'willen’ blijven en poef, weg was ie.

Een andere mooie ervaring was, dat ik de pijn, die soms behoorlijk indringend was, kon ervaren als een ‘kleine dood’, door juist niet toe te geven aan het impuls te bewegen en van lichaamshouding te veranderen, maar ipv daarvan gewoon de lichamelijke verschijnselen waar te nemen; ontstond er een gevoel van overgave. Zo va, “ook dit gaat voorbij”, en ja dat was ook zo. Iedere keer als ik bereid was te sterven in de pijn, kon ik zien hoe hij weer wegtrok en was ik er niet zo mee verbonden. Een waardevolle ontdekking, ook voor later, wanneer pijn en aftakeling zich aandienen, die bij ons leven horen, maar waar de meesten van ons constant voor vluchten.

Ook de ontmoeting met de anderen is in zo een gewijde klooster stilte een geheel andere soort ontmoeting, waarbij je je eigen projecties ook weer aardig gade kunt slaan. Er is ook lichtheid in die stilte, hoewel sommige mensen wel met een best ernstig gezicht rondliepen. Maar ieder is natuurlijk met haar/zijn eigen proces bezig en soms kan lang onderdrukte pijn dan zijn opwachting maken.  Wanneer wij het niet toedekken met doen, plannen en andere afleidingen, komen onze spoken rondwaren. Ik ontdekte, dankzij Jef gelukkig lang geleden, wat een weldaad dit is, juist wél deze enge gevoelens aan de oppervlakte te laten stijgen, en in die liefdevolle stilte te ervaren, dat ook zij tijdelijke strubbelingen zijn. Vooral de sterke stroom van liefde maakt, dat het Licht alle pijn, angst, woede kan hebben en sterker nog het kan omarmen, om me dan weer terug te brengen, naar het Zijn, naar datgene we eigenlijk zijn. Maar men moet wel de moed hebben dit avontuur aan te gaan en wist door mijn bijna-doodervaring als puber, dat ik niets te verliezen heb. Dat dit het leven is, Nu en al mijn angsten maar hersenspinsels zijn. Wat een groot cadeau, dat ik dit weet!(en soms weer vergeet hahaha)

De dag van de thuiskomst, wow, die was een klap. In de zin dat alles, plannen, moeten bellen, schrijven, afspraken best hard aankwamen en de drukte een scherp contrast tekende met de weldadige stilte. Zoals ze in Plum Village altijd zeiden, dat de oefening in het dagelijks, gewone leven veel pittiger is, juist omdat er zoveel lawaai is.

Dus blijven oefen lieve vrienden, de stilte roept……