de witte uil

Daar is het dan weer, de dood. Zomaar, terwijl ik uit de trein stap op weg naar een concert. Via een digitaal bericht wordt ik om mijn huidig adres gevraagd, voor de rouwkaart van mijn ex-partner Gijs, die op sterven ligt.

62 jaar! en de bedoeling was ooit, dat ik zou gaan, zou overlijden. Ik, die nu al 45 jaar leeft met het bewustzijn, dat het leven, in dit lichaam althans, zo over kan zijn.

Maar , Nee op een van de mysterieuze manier, wordt mij telkens weer herstel gegund en mag ik verder genieten, leren en liefhebbers in dit leven nu, terwijl vrienden om me heen gaan.

De tweede golf van afscheid nemen is begonnen, nu deels leeftijdsgebonden. De eerste was in de tijd van aids, voordat de medicijnen er waren, om onze levens te verlengen.

Met mijn Gijs in mijn hart fietste ik naar het concert en heb de hele avond met hem en voor hem gedanst. Hij had deze muziek, Blues wel gewaardeerd. In die verbinding komt een diepe rust in me op, ik ga op in de geweldige muziek en geef me over aan de dans, ongeacht de mensen omheen, die zoals meestal in Nederland weinig bewegen en veel praten.

De gedachte-stilte, het zijn met wat is komt in me en “bliss” zoals het Engels wordt genoemd is mij ten deel. Het is een heilig moment, in een hele mondaine omgeving van uitgaan en muziek. Mij niet onbekend, deze innerlijke connectie met het Al in de muziek, wanneer mijn lichaam tot louter instrument van de klanken wordt.

Vanochtend tijdens de Sangha, had ik het nog over mijn frequent terugvallen in overdenken de laatste tijd. Zijn met wat is, was de boodschap van de lezing tijdens de Sangha. Want wat is, is zo veranderlijk, zo vluchtig. Onze gedachten, gevoelens zijn tijdelijk en vaak niet eens geworteld in het nu, eerder spinsels, die wij spinnen om indrukken heen, die ons wegvoeren van wat eigenlijk is. Dans , ik ga erin op, helemaal een met de muziek, maar dan zie ik iets, iemand , vang een blik op en daar gaan mijn hersens verzinselen uitbroeden, vergelijken enzovoorts. Daar vloeien dan weer gevoelens uit voort, inferioriteit, verlegenheid, angst……..noem maar op. En zo gaan wij de hele dag, ons hele leven door ons voornamelijk met niet reële dingen bezig te houden. Zo komisch eigenlijk.

Toeschouwen en aanvaarden wat is, is de kunst. Ook de spinsels aanvaarden, die juist door de gewaarwording weer kunnen oplossen in het luchtledige.  Mijn oefening voor de komende tijd.

Ik stuur Gijs rust, vrijheid, liefde, licht en nog veel meer woordeloze verbondenheid. In stille hoop dat hij zacht mag gaan. Hij die mij een paar jaar geleden, toen ik aan de rand van de dood stond, “altijd zo positief “ bestempelde. Hij vond het moeilijk te bevatten, dat ik juist door tegenslag het licht, de vreugde, het Nu ( met ook mijn pijn) kan omarmen. Nu gun ik hem zo, dat hij  dit ook mag ervaren, heeft mogen ontwaken , zich opgenomen weet in het geheel. Proeven van de oceaan, waar wij onderdeel van zijn, geen afgesneden golfje, hulpeloos, hopeloos ronddobberend.  Gijs, dankjewel voor je liefde, je zijn, de witte uil uit Frankrijk vliegt met je naar de sterren, begeleid door klanken van Van Morrison.